বিমৰ্ষ মনেৰে অসুখী যুৱক এজন আহি বৃদ্ধ শিক্ষকগৰাকীক
লগ কৰিলে আৰু আৰু ক’লে যে জীৱনটো তেওঁৰ বাবে বৰ দুঃসহ হৈ পৰিছে, সেয়ে তেওঁক তাৰ এটা
সমাধান লাগে৷
শিক্ষকজনে অসুখী যুৱকজনৰ হাতত নিমখ এমুঠি দি
এগিলাছ পানীত সেইখিনি মিহলাই খাবলৈ দিলে৷
“কেনেকুৱা লাগিল খাই?”- শিক্ষকজনে সুধিলে৷
“ভয়াবহ!”- যুৱকজনে মুখ বিকটাই ক’লে৷
শিক্ষকজনে এইবাৰ যুৱকজনক কাষৰে হ্ৰদ এটাৰ পাৰলৈ
লৈ গ’ল আৰু আগবাৰৰ দৰেই হাতত এমুঠি নিমখ দি সেইখিনি হ্ৰদৰ পানীত চটিয়াই দিবলৈ ক’লে৷
তাৰ পাছত তেওঁ যুৱকজনক হ্ৰদৰ পানী অলপ খাই চাবলৈ দিলে৷
“এইবাৰৰ সোৱাদটো কেনেকুৱা?”- বৃদ্ধ শিক্ষকজনে
সুধিলে৷
“ভাল৷”- অসুখী যুৱকে আংশিক সন্তুষ্টিৰে কলে৷
“তুমি অকল নিমখখিনি কেতিয়াবা খাই চাইছানে?”-
শিক্ষকজনে আকৌ সুধিলে৷
“ওহোঁ৷”- অসুখী যুৱকে মূৰ জোকাৰিলে৷
শিক্ষকগৰাকীয়ে এইবাৰ যুৱকজনৰ কাষত বহি লৈ গভীৰ
মমতাৰে তেওঁৰ হাত এখন নিজৰ দুহাতত তুলি লৈ ক’বলৈ ধৰিলে- “বুজিছা ডেকা ল’ৰা, জীৱনৰ দুঃখবোৰ
আচলতে খাটি নিমখ, একেবাৰে খাটি৷ জীৱনত দুঃখৰ পৰিমাণো সকলোৰে বাবে সমান, অলপো কম-বেছি
নহয়৷ কিন্তু আমি সোৱাদ লোৱা দুঃখৰ পৰিমাণ নিৰ্ভৰ কৰে দুঃখবোৰ ভৰাই থোৱা পাত্ৰটোৰ আয়তনৰ
ওপৰত৷ সেয়ে যেতিয়াই তুমি দুঃখত পৰা, তুমি কৰিব পৰা মাথোঁ এটাই কাম আছে – নিজৰ বাস্তৱিক
অনুভৱ আৰু দৃষ্টিভংগীৰ পৰিসৰ বহলাই পেলোৱা৷ ক্ষুদ্ৰ পৰিসৰৰ ভিতৰত চেপি-কুচি নাৰাখি
দুঃখবোৰ আনৰ সৈতে ভগাই লোৱা৷ এটা কণমান গিলাছ হৈ নাথাকিবা, এটা হ্ৰদ হোৱাৰ চেষ্টা কৰা৷
তুমি ততকে ধৰিব নোৱাৰিবা - শিল যেন গধুৰ দুঃখবোৰ কেনেকৈ থিতাতে তুলা যেন পাতল হৈ পৰিল!…
(ইণ্টাৰনে’টত
পঢ়া অনামী লেখকৰ এটা অণুগল্পৰ আলমত)
