সাগৰৰ পাৰত
প্ৰাতঃভ্ৰমণ কৰিবলৈ যোৱা মানুহ এজনৰ এদিন চকুত পৰিল যে ৰাতিপুৱাৰ ঢৌবোৰে পাৰত
খুন্দিওৱাৰ সময়ত জাকে জাকে তৰামাছ লগতে কঢ়িয়াই আনে আৰু ঢৌবোৰ আঁতৰি যোৱাৰ পিছত সেই
তৰামাছবোৰ বালিতে পৰি ৰয়। কিন্তু সেইবোৰ বেছি পৰলৈ জীৱিত হৈ নৰয়। দুপৰীয়াৰ ৰ’দৰ প্ৰখৰ তাপত চটফটাই সিঁহতে কিছু সময়ৰ পাছতে
মৃত্যুক সাবটি লয়।
তৰামাছবোৰৰ দুৰ্দশাৰ এই দৃশ্যই মানুহজনৰ অন্তৰত বৰকৈ ৰেখাপাত কৰিলে। তেওঁ জীয়াই থকা তৰামাছ কেইটামান হাতত তুলি ল’লে আৰু এটা এটাকৈ দূৰৈৰ পানীলৈ বুলি দলিয়াই দিলে। তেওঁৰ এই কাৰ্যকলাপ বহুপৰ ধৰি আঁতৰৰ অন্য এজন মানুহ এজনে প্ৰত্যক্ষ কৰি আছিল। এবাৰ তেওঁ প্ৰথম মানুহজনৰ ওচৰলৈ আহিল আৰু সুধিলে, “আপুনিনো এয়া কি কৰিব খুজিছে? গোটেই পাৰটোত হাজাৰ-বিজাৰ তৰামাছ পৰি আছে। এনেকৈ এটা-এটাকৈ পানীলৈ দলিয়াই আপুনিনো সিহঁতৰ কেইটাক বচাব পাৰিব? আপোনাৰ এই সামান্য প্ৰয়াসে সেই হাজাৰ-বিজাৰ তৰামাছৰ ভাগ্যলৈনো কি পৰিৱৰ্তন আনিব?” মানুহজনে দ্বিতীয় লোকজনৰ প্ৰশ্নৰ কোনো উত্তৰ নিদিলে। তাৰ পৰিৱৰ্তে তেওঁ কেইখোজমান আগুৱাই আৰু এটা তৰামাছ বুটলি ল’লে আৰু তাক পানীলৈ দলিয়াই নিজকে নিজে ক’লে, “মোৰ এই কামে এই তৰামাছটোৰ ভাগ্যলৈ পৰিৱৰ্তন আনিব।”
(ইণ্টাৰনেটত পঢ়া অনামী লেখকৰ এটা প্ৰেৰণাদায়ক সাধুৰ আলমত)