মই এজন খাটি অসমীয়া। লাচিত-চিলাৰায়ৰ দেশৰ বীৰ সন্তান মই। মোগলৰ সোতৰটাকৈ আক্ৰমণ প্ৰতিহত কৰাৰ, ব্ৰিটিছক বহু দিনলৈ বাধা দি ৰখাৰ গৌৰৱৰ অধিকাৰী মই। সেয়েহে মই কালৈকো কেৰেপ নকৰো।
অদৰকাৰী শাক-ভাত খোৱাজাতীয় কিছুমান কথাত লাগি থাকি মই আজিকালি খুব ভাল পাওঁ। কিন্তু জাতীয় জীৱনৰ ক্ষেত্ৰত অত্যন্ত গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয়বোৰক মুঠেই গুৰুত্ব নিদিওঁ। কি লাভ হব সেইবোৰ চিৰিয়াচ কথা আলোচনা কৰি? সেইবোৰ কিবা মোৰ কাম নেকি? সেইবোৰৰ বাবে সুকীয়া মানুহ আছে নহয়।
মোৰ কাম হ'ল খোৱা, পিয়া আৰু ফূৰ্টি কৰা। বাৰ মাহত তেৰটা উত্সৱৰ আয়োজন কৰি, নাচি-বাগি ফূৰ্টি কৰি জীৱনটো উপভোগ কৰা। নিজৰ বাবে, পৰিয়ালটোৰ বাবে কিবা এটা কৰি ভাতমুঠিৰ যোগাৰ কৰা আৰু তাৰ পাছত তিনিআলিৰ মূৰত লগৰীয়াৰ লগত আড্ডা দিয়া। মদ খোৱা, পৰচৰ্চা কৰা, কোনোবাই জাতিটোৰ বাবে কিবা এটা কৰিব খুজিলে সমালোচনা কৰা, তেওঁৰ উদ্দেশ্যৰ ওপৰত সন্দেহ কৰা, সম্ভাব্য বিফলতাৰ ওপৰত ভৱিষ্যদ্বাণী কৰা আৰু পাকে-প্ৰকাৰে তেওঁক নিৰুত্সাহিত কৰা। কোনোবাই তেওঁৰ সমৰ্থনত এষাৰ মাতিলেও, জাতীয় জীৱনৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ দিশবোৰ আলোচনালৈ আনিলেও তেওঁক ইতিকিং কৰা।
শেতেলী এৰাৰপৰা পুনৰ শেতেলীত পৰালৈকে অনবৰতে ঋণাত্মক চিন্তনকে খামুচি ধৰি থকাই মোৰ কাম। নিজেও একো নকৰা আৰু আনে কিবা কৰিব খুজিলেও গালি-শপনি পাৰি, ঠাট্টা-ইতিকিং কৰি বাধা দিয়াই মোৰ জীৱনৰ উদ্দেশ্য। নিৰাপদ দূৰত্বত থাকি, কাগজৰ গদা ঘুৰোৱা মোৰ প্ৰিয় চখ।
মই এটা অসমীয়া কেকোঁৰা। নিজেও নবগাওঁ, আনে প্ৰগতিশীল ধাৰণাৰ দেৱাল বগাই কিবা সুফল কঢ়িওৱাৰ চেষ্টা কৰিলেও টানি-আজুঁৰি তললৈ টানো। ধন্য মই। ধন্য মোৰ মানসিকতা। মোৰ দৰে চিন্তনৰ লোকক লৈয়েই আমাৰ জাতিয়ে এই প্ৰতিযোগিতামূলক বিশ্বত নিজক প্ৰতিষ্ঠিত কৰিব। অসমীয়া জাতি জগত সভালৈ যাব। 'অসম আকৌ উন্নতিৰ পথত জয় আই অসম বোল'....
No comments:
Post a Comment